CONCERT REVIEW

Om halfnegen was de muziektempel van Hasselt al goed volgelopen. Voor de CD-presentatie werd gelukkig voor de grote zaal van het complex gekozen. Eén en ander was geen overschatting van de populariteit van Rusty Roots. De jongens zijn wel degelijk geliefd in hun thuisprovincie, de Limburg. De Perenaars hadden zelfs een speciale bus  van de Lijn ingezet. Is dat niet wel ? Collegialiteit noemt men zoiets. En het bestaat nog ! Peer betekent trouwens collega in het Engels, nee ? De mannen van Move2Blues leken ook tevreden, tevreden gezichten alom en dat nam al een deel van de spanning weg die in de laatste dagen was opgebouwd hier in het verre Limburg. Maar er bleef nog méér dan genoeg over, I can tell you !

De gangmaker vanavond was Big Dave, bijgestaan door Stanson Aarts op gitaar en een onaangekondigde Frederik Van Den Berghe op drums. Akoestisch, laid back, zééér relax, geenszins van plan om de show te stelen, brachten deze goden van de blueswalhalla ons een selectie low down delta-standards. To the roots. More to the roots than this, you die. Early years Hooker, Waters en Wolf. De sfeer bij deze jongens is zeer gemoedelijk en staat in schril kontrast met de rest van het volkje dat hierna nog zijn geloofsbrieven dient over te maken. Na een zestal uitgesponnen nummers stelt Dave een einde aan de show. Als het publiek om meer roept glimlacht hij beminnelijk doch stapt beslist het podium af met zijn kornuiten in zijn kielzog. De boodschap is duidelijk : vandaag zijn we support act dus houden wij ons low profiled. Respect voor de andere muzikanten, dat siert de groten.

Na een halfuurtje pauze was het de beurt aan de feestvarkens. Rusty Roots kwam het podium op met samengeknepen billen. De hartslag van Mr Beegee bereikte de 170/minuut, maar hij wist zichzelf onder controle te houden. Het is niet niks natuurlijk om als jonge gast een bomvollezaal in het gareel te houden. Een zaal vol bekenden en pro’s die je jongste product komen beoordelen. Amaai ni. Je zou voor minder effe van deze aardkluit willen verdwijnen.
« Can You Dig It » was de eerste vraag die  klonk vanaf de bühne. Nog een ietsje stroef, maar « Two-Timing Woman » zat al goed op koers. En met « On Top of the World » zitten we al op de autoscooter, remember ? Wondermooie Peter Green in « I’ve Grown », zoals jullie onderhand weten ben ik een onvoorwaardelijke Fleetwood Green fan. En dit nummer is een verdienstelijke poging van Bob. Can you dig me ? Met « Cut Back On Love » gaan we zeer aanstekelijk swingen. In de achtergrond heeft Tee de conga’s gelaten voor wat ze zijn, en heeft zijn gitaar ter hand genomen. Afwisselend met Bob speelt hij ritme, dan weer solo. Let wel, hij blijft de ganse gigop de achtergrond en is zeer discreet, ook qua inbreng. Hij wil niet gehoord hebben dat iemand deze show Tee and Rusty Roots zou gaan noemen. Tee blijft de gitaar hanteren in « Come Back, Baby » de Little Walter-tune. Sterk. Jan weet ondanks de zenuwen toch zijn stem onder controle te houden. Misschien zelfs een beetje teveel controle. Het lijkt me dat « Hidden Charms « meer gospel in zich heeft dan op de CD, of is dat maar een gedacht ? De beste titel van de schijf « It’s Yours To Spend » komt in achtste positie, met een solo van Bob en één van Jo, in de buik rommelende B3. Het titelnummer « Electrified » met Tee terug op gitaar, wordt als laatste gespeeld. Rusty Roots heeft een goeie maar moeilijke set neergezet. CD-presentaties zijn altijd moeilijk. Met enigszins verwarde dankbetuigingen van Jan verlaten ze het podium. Maar ze hebben niet veel applaus nodig om hen doen terug te keren voor twee bisnummers. »Don’t Cry No More » vond ik persoonlijk raar om als encore te gebruiken, maar « I Found My Soul Last Night » daarentegen was plat in de roos. Real soulmusic. Van the Man, ik heb het alergens gezegd, denk ik. Het beste nummer van de CD. Lees er mijn CD-bespreking ook op na. Zo weet je wat je vergeten bent, mocht je na afloop van de show het schijfje niet gekocht hebben bij de mannen.
Ze hebben de avond gevuld met hun CD. Alle nummers passeerden de revue.
Of toch niet ? Nee, ladies and gents, ik heb de kippige geluidjes van « Fingerlickin’ Good » niet gehoord. Of heb ik niet goed opgelet ? Toch wel, ik ben één en al aandacht geweest en dit nummer zat er definitly niet bij.

Achteraf in de foyer kon je merken aan Rusty Roots dat ze het, net als wij, fijn hadden gevonden. Maar blij ook dat het achter de rug was. Zij ! niet wij.
Van één ding ben ik overtuigd : met elk optreden, zullen de nummers gaan groeien tot dit programma zal staan als de Mont St Michel in de branding van de Normandische kust. Dit wordt een beestig goeie soulband nog vóór de zomer in het land is.

Bedankt Rusty Roots.

witteMVS